عمر سفالگری در ایران به سده 12 پیش از میلاد می‌رسد. لابه لای این نقش‌ها که این همه سال عمر کرده‌اند تا رسیده‌اند به امروز، زوایای زندگی آدم‌هایی پنهان شده که ما امروز تقریبا هیچ چیز از آن‌ها نمی‌دانیم، از شادی‌هاشان، غم‌هاشان، خشم‌هاشان. لابه لای خطوط نقاشی‌ها می‌شود نقش لرزش دست نقاش را دید به چیزی، یا از رنگ آمیزی یک سفالینه شعف استادکار را در جشنی. قصه‌هایی پشت این نقاشی‌های سالخورده منتظرند که ما نگاهشان کنیم، کشف‌شان کنیم، دوستشان داشته‌باشیم.

مجموعه گلین، برداشت‌ها و دریافت‌هایی از حکایت‌های نخوانده این سفالینه‌ها است که صیقل خورده و تبدیل به آرایه‌هایی شده که دنباله‌ی قصه‌های هرگز نگفته را با زبانی امروزی و ساده به این گوشه و آن گوشه برسانند.