وقتی در خیابان‌های این شهر قدم می زنی، انگار همه چیز شعر است، هوا، بناها، درخت‌ها، باد و باغ‌هایی که ردیف سروها در آن انگار قافیه شهری به اسم شیراز است. سروهایی که حالا دیگر نمی‌شود بعد از این همه سال که در شعر بزرگ‌ترین شاعران ایرانی زندگی کرده‌اند، همین‌طور خشک و خالی بهشان گفت: درخت! حتی این سرو، آن جوری که در شعرها معرفی شده‌اند، فقط نماد پایداری و آزادگی نیستند، آن‌ها مهربان و شوخ طبع بازی می‌کنند و سبزی‌شان به ازدحام خیابان‌ها طعنه می زند.