دیوارها را همیشه انسان ها ساخته اند. گاهی برای امنیت، گاهی به بهانه امنیت. بعضی دیوارها اما در یک مقطع تاریخی عجیب و غریب شکل گرفته اند. مثل مرزها که بعضی هایشان بی حساب و کتاب کشیده شده اند که یک تمدن را، یک شهر را، یک قوم را، یک خاندان را چند پاره کرده اند. گاهی دیوارها یادآور دوره هایی هستند که ما انسان ها تفاوت ها را پر رنگ تر از مشابهت ها می دانسته ایم. در نیکوزیا یکی از این دیوارهای عحیب و غریب را می بینی که در دوره ای تفاوت مردم در دو سوی دیوار را نشان می داده است. شهری که قرن ها مردمش اهل یک شهر بوده اند. مردمی که هر چند با هم فرق هایی داشتند اما شب ها یک ماه آسمان شان را روشن می کرد، روزها عطر غذاهای مشابهی توی خانه هاشان بود، لباس هایی شبیه هم می پوشیدند و توی عروسی هاشان با آهنگ های مشترکی می رقصیدند.
دیوار نیکوزیا توی این سال ها زورش به زندگی ای که در دو طرف آن با حس و حال مشابهی در جریان بوده نرسیده. مردمی که حالا دلشان به یاد مشابهت ها گرم تر است، دارند ذره ذره این دیوار را پس می زنند. انگار خاطره روزهایی که دیوار نبود از گوشه های زندگی روزمره آدم ها – ذره ذره و کم کم- به هم وصل می شوند و و وسط این دیوار دارد با صدای پای این خاطرات ترک می خورد. شاید ابری که چترهای آدم های دو سوی دیوار را همزمان باز می کند، دارد پایه های دیوار را آرام آرام فرو می ریزد.
 

رنگ بتن:

وزن تقریبی : 2 گرم

قیمت : 7,400,000 تومان